En busca de nada

Esfuma las nubes para poder verte. No en paginas contadas sino en el olor de tu paso. Quita las señas y ordenes escritas, tú dame solo tu mano y tu presencia. No tu presencia por mentes lavados sino en cuerpos viejos y llenos.
Te has apoderado de mi mente.
Apodera también de mi corazón. ¿Qué es lo que te detiene?

Deberías de conocerme y saber que sospecho tanto mi ser como el tuyo.
Dame vigor para encontrarte y no perderme en influencias ajenas.
Y si no puedes, tú, todo poderoso, dile a tus compañeros de oro que me den fuerzas para olvidarte.
No permitas que me pierdan en caminos dibujados.

Invisible, quiero que existas. Pero no como existes para ellos. Existe para el mundo.

No quiero dibujarte, ni inventarte. No quiero escuchar como te hablan, quiero que me hables tú. No quiero ver como te suplican y fingen, quiero que me guíes y digas la verdad.
Si no, déjame para siempre. Si no existes, no existas nunca mas.  

Pero mira como te busco como una desesperada.

Por favor, existe si eres fuerte.
Pero no existas si no eres justo. 

Իմ անցյալի անպայմանական ընկերուհուն

   Այ ընկերուհի, իմ անպայմանական, մեզ ել բաժանեցին, տեսա՞ր: Մեզ, անբաժաններիս: Նորից նույն ձևով, էլի նույն զենքով ու հենց նույն դաշտում: Դե մի տխրիր, բայց դա քեզնից չէր, ինձ են ուղղակի բոլորից վանում: Ինձ, անզուսպիս: Վերջին հայացքով արդեն ասել էիր, բայց ես հուսով եմ, ու դեռ սպասում եմ: Կամ արդեն լիովին հենց մենակությանը, կամ էլ չպակաս դաժան անցյալի կրկնությանը:

   Այստեղ բան չկա, բարին միջինն է, չարն էլ սրբացած: Մեկը ճշտի փաստն է թափ տալիս օդում, մյուսն էլ` կրակից սպիտակ ձեռքերով բուռ բուռ ստեր է լալ գալով հանում: Կհիշես են Բլուդի-ին, իրեն ստերն էլ են հոգնաց հանձնվել: Ասում էին էլ ուժ չուներ, պարզվեց էդքան սրբացած ձեռքերով կոկորդներ կռծելուց, պատահական թունավորվել էր: Մի ժամանակ կհիշես, ստերը դրա չէին քայլում է, վազքի չեմպիոն էին ողջ քաղաքում: Իմ չափից շատ անկեղծ ու կեղտոտված ճամփորդ, դեռ ամպերում ես, թե՞ էլ ամպ չկա: Մեր ճամփեքն էլ մի օր կխաչվեն: Հուսամ ոչ հենց ամպերում: Բայց քեզ մի խնդրանք, արի ուղղակի չմեղադրենք նրանց: Ավելի հեշտ է կարճ Ճանապարհը, մի բանի համար հորինել են չէ՞: Արի օգտվենք, մենք էլ խուսափենք էդ մտածելուց:

  Ուղղակի լսիր; ապրելու համար օդ է հարկավոր, բայց էդ ամպերում օդ էլ չի խաղում: Համոզված եղիր, որ ընկնելուց օվկիանոսի մեջ շնաձկների կեր հանկարծ չդարրնաս: Համոզված եղիր, որ հենց ներքևում, քեզ պաշտպան մարդիկ, ձեռքերը պարզած իրենցից վեր, ամեն ինչ կանեն, որ հարված չտեսնես: Բայց լսիր հիմա, այ անպայմանական, թե կուզես լինի հազար շնաձուկ, թե շնաձկի տեղը, մի շարված բանակ: Թէ պատահական ու լավ մտածող, վերևից ընկնող զարդ տեսնող խելոք, կամ էլ հենց ոչվոք: Ոչմի բարեկամ կամ սիրած էակ: Ինչ է, էդպես չի լինու՞մ: էդ ժամանակ ես կվազեմ: ձերրքերս ինչքան կարող եմ կպարզեմ, թեկուզ մարմնով, թեկուզ հենց հոգով, թեկուզ շնաձկի և թեկուզ մարդու վրայով կանցնեմ ու հոգիդ կպահեմ: Բայց միայն հոգիդ: Մարմինդ արդեն նեխած է:
Ցավոք:

Mi eterno recuerdo

Hace mucho que no vivimos.
Juntos.
Ha pasado tanto tiempo que ya veo con claridad la hoja donde te escribo. Y ya no tengo que secar antes de meterlo en el sobre. Está mas que seco. No como nosotros.
Aún espero con ansias que la que juraba amor eterno se canse con el paso del tiempo. Ella juraba amor eterno no eterno recuerdo.

  Mi querido. Eterno amor y eterno recuerdo, he vuelto a vivir. Vuelvo a respirar y no como antes. Ahora respiro sin temor a ahogarme. Ahora el agua no me afecta. No me importa que si me mojo o que si me secan. Y eso me enfada porque ya no hay temor en mi corazón como antes. Ya no soy la que lloraría por las palabras de algún fantasma. Tampoco la que fingiría para hacerle feliz a algún correcto. Maluso la palabra si digo que vuelvo a amar. Primero porque no amo, solo experimente. Y segundo no vuelvo, sino empiezo. Quitemos las etiquetas que ya bastante caro me sale sin ellas.



Dicho y claro quedó lo correcto. Ahora vamos a dejar al cerebro y empecemos con el diablo rojo.



  Querido amor y eterno recuerdo mío. Te lo suplico. Déjame vivir. Muere ahogado en lo mas profundo y no saltes las vallas del pasado. Por favor, déjame respirar por solo un minuto. Comprende que me dañan tus susurro cada vez que pienso que quiero.

  Recuerdas las palabras del psicológico? El que estaba peor que toda la sala junto. Siempre llega el día y sin que nos demos cuenta, el amor se transforma en recuerdo. Tú ya me avisaste que malgastaríamos nuestros euros en ese chiflado.
Y entonces empiezan los "Y sis" de nuestro entorno.
Y si no os veis? si no os habláis, y no le escribes, o si empiezas a vivir otra vez? y si le mato directamente?
No nos funciona. Nada funciona. Porque amigo inocente, yo le veo cada vez que miro al espejo. Porque amiga hipócrita, yo le hablo cada vez que pienso con mi cerebro. Porque madre sagrada y preocupada, yo le dedico todo cada vez que escribo algo.
Porque mundo entero, si yo me mato y él muere conmigo, nuestras almas se encontrarían y se seguirían amando.